Basit bir şekilde yaşamak varken neden karmaşık hale getirir bir insan? Doğuyoruz, büyüyoruz, düşüyoruz, kalkıyoruz, ders alıyoruz... neden sürekli düşmekten ders alamıyoruz? Ya da sürekli düşme eğilimindeysek neden bir dakika soluklanıp oturup düşünmüyoruz... ben niye düşüyorum? Bu neden sürekli benim başıma geliyor? İğneyi neden kendimize batırmıyoruz da kendimiz sürekli ak görüyoruz.
O kadar meşguliyetimiz varken neden bir sonraki hamleleri düşünmek zorunda kalıyorum. Neden piyon sürecekken on kere düşünüyorum? Şahımı korurken ve karşı hamle ile mat edebileceğim pozisyonlar varken neden geri adım atıyorum? Her kazanç ardından bir sevinç ya da mutluluk mu getirir? Hayır! Ee o zaman ne yapacağım ben? Sürekli pat için oynamaya devam mı edeceğim? Bu patlığın da bir yere kadar süreceğini de biliyorum. Her türlü süreye oynamak daha mı iyi?
Bu zamanları sabır çekerek geçirmek iyidir belki. Allah büyüktür vardır elbet bir çaresi diyerek geçiştirmekten ilerleye gitmiyorum. Biz oyunumuzu oynayalım, düşüncelerin katsayısını arttırmaya devam ettirelim. Büyük ihtimal bir yerde 0 ile karşılacağımız ve düşünceleri yok edeceğiz ama bakalım o gün geldiğinde neler kalıyor ne geliyor görmüş olacağız. Çünkü bazı duyguların karşılığı körelmeye başlıyor. Geçen tüm bu zaman boyunca da tavır da değişiyor, düşünce de, sabır da...
Ha soracak olursan düşün düşün nereye kadar... bir çözüme ulaşabiliyor musun? Yok, kafamı doldurup hissisleşmeye doğru evriliyor, alnımda biraz karıncılanma ve bol miktarda suskunluk.
